~~ voor Nederlands, scroll naar beneden ~~

More efficiently than thought
The biggest unknown appears to be the energy consumption of the birds. A bar-tailed godwit departing from Alaska weighs more than a pound (485 g) on average. Once it arrives in New Zealand, only 215 g of that remains. "When we start calculating from the energy content of the fat burned and the assumed air resistance of birds, it seems that a bar-tailed godwit can fly for a maximum of 4 days at a time," lead author of the paper, migratory bird researcher Theunis Piersma of NIOZ, Royal Netherlands Institute for Sea Research and University of Groningen says. "The truth is, they fly for an average of up to 9 days at a time. We know this from research with satellite-tagged birds. We therefore must conclude that the birds fly much more efficiently than what we calculate on the basis of known flight properties."

Meteorologists
In addition to being efficient fliers, birds also appear to be good meteorologists; to the enormous surprise of the meteorologists among the researchers. For example, birds adapt their departure from the northern hemisphere to the weather systems they will later encounter over the southern hemisphere. In addition to this meteorological knowledge, birds also have an 'internal GPS' and a map of the vast ocean, according to the researchers. Piersma: "There is no other way to explain how bar-tailed godwits departing from Alaska, fly over the open ocean almost without land marks, continuously adjusting for wind drift, and then arrive spot-on in New Zealand 12,000 kilometers later."

Affected habitat
Departures from wintering areas are also adjusted to changes that individual birds have observed in previous years during migration. Piersma: "Bar-tailed godwits flying from New Zealand to Alaska refuel in the Yellow Sea, off the Chinese and Korean coasts. We have seen that individuals can leave earlier the following year. This could very well be an adaptation to the worsening food situation in the Yellow Sea. It is important to note that this could therefore be an adjustment of individual animals, in addition to an evolutionary process, where 'earlier birds' have an evolutionary advantage over later ones."

Warning
The overview of scientific knowledge on Pacific migrants is, in a sense, a wish list of the researchers: what remains to be discovered? "At the same time, it is also a warning," Piersma says. "Changes to the habitat of migratory birds and certainly changes in climate can have enormous consequences for the fragile balance during such an immense endeavor as migrating across the Pacific."

Met een oppervlak dat groter is dan alle continenten bij elkaar, is de Stille Oceaan het meest extreme dat een trekvogel kan tegenkomen. Toch zijn er diverse vogelsoorten die deze enorme watermassa bijna routinematig bedwingen. In het jongste nummer van het wetenschappelijke tijdschrift Ornithology, zetten trekvogelonderzoekers uit Nederland, de Verenigde Staten en Canada via een literatuurstudie op een rijtje wat we weten en vooral wat we nog níet weten over de extreme prestaties van trekvogels als de rosse grutto, de regenwulp of de kanoet, die over de Stille Oceaan vliegen.

Efficiënter dan gedacht
Het grootste vraagteken blijkt het energieverbruik van de vogels. Een rosse grutto die uit Alaska vertrekt, weegt gemiddeld bijna een pond (485 g). Eenmaal aangekomen in Nieuw-Zeeland is daar nog maar 215 g van over. “Wanneer we gaan rekenen aan de energie-inhoud van het verbrande vet en de veronderstelde luchtweerstand van vogels, dan lijkt het dat een rosse grutto maximaal 4 dagen aan één stuk kan vliegen”, zegt de eerste auteur van het stuk, trekvogelonderzoeker Theunis Piersma van het NIOZ, Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee en Rijksuniversiteit Groningen. “In werkelijkheid vliegen ze gemiddeld wel 9 dagen aan één stuk. Dat weten we uit onderzoek met vogels met een zendertje. We kunnen dus niet anders dan concluderen dat de vogels veel efficiënter vliegen dan wij kunnen berekenen.”

Weerkundigen
Behalve efficiënte vliegers, lijken vogels ook goede meteorologen; tot enorme verbazing van de weerkundigen onder de onderzoekers. Zo passen vogels hun vertrek uit het noordelijk halfrond aan op de weerssystemen die ze later boven het zuidelijk halfrond tegen gaan komen. Naast die meteorologische kennis, beschikken vogels volgens de onderzoekers ook over een ‘interne gps’ en een kaart van de onmetelijke oceaan. Piersma: “Anders valt het niet te verklaren hoe rosse grutto’s over de open oceaan voortdurend antiperen op en corrigeren voor drift door de wind en na vertrek uit Alaska 12 duizend kilometer verderop precies bij Nieuw-Zeeland uitkomen.”

Aangetast leefgebied
Het vertrek uit de overwinteringsgebieden wordt ook aangepast aan de veranderingen die individuele vogels in eerdere jaren hebben waargenomen tijdens de trek. Piersma: “Rosse grutto’s die uit Nieuw-Zeeland naar Alaska trekken, tanken bij in de Gele Zee, aan de Chinese en Koreaanse kusten. We hebben gezien dat individuen een volgend jaar eerder kunnen vertrekken. Dat zou heel goed een aanpassing kunnen zijn op de verslechterende voedselsituatie in de Gele Zee. Het is belangrijk om te zien dat dit dus ook een aanpassing kan zijn van individuele dieren, naast een evolutionair proces, waarbij ‘vroegere vogels’ een evolutionair voordeel hebben ten opzichte van latere.”

Waarschuwing
Het overzicht van de wetenschappelijke kennis over Stille Oceaantrekkers is in zekere zin een verlanglijst van de onderzoekers: wat valt er nog te ontdekken? “Tegelijk is het ook een waarschuwing”, aldus Piersma. “Veranderingen aan de leefomgeving van trekvogels en zeker ook veranderingen van het klimaat kunnen ver gaande consequenties hebben voor het fragiele evenwicht tijdens zo’n immense prestatie als trekken over de Stille Oceaan.”